თემურ წიკლაურს შვილიშვილი ქეიფებშიც დაჰყავს

თემურ წიკლაურსა და მის შვილიშვილ ანდრია გოგიბედაშვილს მომღერლის ვარსკვლავის გახსნიდან რამდენიმე დღეში შევხვდით. ბაბუა-შვილიშვილი ერთ ჭერქვეშ ცხოვრობს. ერთად მსახურობენ სტიქაროსნებად „ლურჯ მონასტერში“. ბატონი თემური ამბობს, რომ შვილიშვილისთვის არასოდეს აუწევია ხმა, უბრალოდ, შეიძლება, მკაცრად უთხრას რამე, თუ ის დიდ დროს დაუთმობს კომპიუტერს. შეხვედრისას, ბაბუა-შვილიშვილის ურთერთდამოკიდებულებაზე საუბართან ერთად, მომღერლის ვარსკვლავის გახსნის თემასაც შევეხეთ....

 - ანდრია, სკოლაში სიარულის გარდა, რით ხარ დაკავებული? გვიამბე შენს ინტერესებზე...
 - გიტარაზე დაკვრას ვსწავლობ და ხანდახან ფორტეპიანოზე ვუკრავ. ფორტეპიანოზე არ მიცდია რამის შექმნა, მაგრამ გიტარაზე ხანდახან ვცდილობ, აკორდები ერთმანეთს დავუკავშირო. ძირითადად, უცხო ენების შესწავლით ვარ დაინტერესებული. თამამად შემიძლია თქმა, რომ რუსული კარგად ვიცი, ასევე ინგლისური. ახლა ჩინურსაც ვსწავლობ. ჩინურის სწავლა ბავშვობიდანვე მინდოდა, შემდეგ ბაბუამ გადაწყვიტა, რომ ამ ენას საფუძვლიანად დავუფლებოდი და დაახლოებით ხუთი წელია ვემზადები. საკმაოდ რთული ენაა, მაგრამ საქართველოში ნელ-ნელა მატულობს ჩინურის მცოდნეთა რაოდენობა. პროფესია ჯერ არ მაქვს არჩეული, ამ ეტაპზე თეატრალურ უნივერსიტეტში სამსახიობო ფაკულტეტზე ჩაბარება მინდა, მაგრამ შეიძლება გადავიფიქრო.
 - მუსიკით დაინტერესება, ალბათ, ოჯახის გავლენაცაა, თუმცა ბავშვებს ხშირ შემთხვევაში არ უყვართ და სხვადასხვა მიზეზს ეძებენ გაკვეთილის გასაცდენად...
 - ბავშვობაში მეც ასე ვიყავი. „მართვეში“ დავდიოდი, ძალიან არ მიყვარდა იქ მისვლა, სულ ვცდილობდი გაცდენას, მაგრამ როცა გავიზარდე, მივხვდი, რა დავკარგე. როცა გავიგე, რა არის მუსიკა, დიდი სურვილი გამიჩნდა, უფრო მეტი რამ მცოდნოდა ამ სფეროში. ახლა დიდი სიამოვნებითა და გულმოდგინებით ვსწავლობ ყველაფერს.
 - ბებია-ბაბუა მღერის, დედაც, მამა - დავით გოგიბედაშვილი, ლექსებს წერს, თქვენც ხომ არ წერთ?
 - არა. ბავშვობაში რაღაც უმნიშვნელო ლექსები კი დამიწერია, მაგრამ ახლა არ ვწერ.
 - ბაბუა-შვილიშვილის დამოკიდებულებაზე მინდა გკითხო, სად დადიხართ და რა დროს ატარებთ ერთად?
- ბავშვობაში ყველგან ერთად დავდიოდით: ცირკში, ზოოპარკში, ვაკის პარკ-ში. დიდად არც ახლა შეცვლილა სიტუაცია. სულ ერთად ვართ. მათ შორის: რესტორნებში, კაფეებში, ხანდახან ბაბუას ქეიფებშიც დავყავარ (იღიმის).
 - ანდრია, რა მოგწონს ბაბუას თაობის წარმომადგენლებში ყველაზე მეტად?
 - მათმა თაობამ ძალიან ძნელი პერიოდი გამოიარა. ვფიქრობ, ახალი თაობა კრეატიულია, მაგრამ მაშინდელი უფრო მეტად იყო. თან კრეატიულობა მაშინ იბადებოდა, ასე ვთქვათ, პირველ ნაბიჯებს დგამდა. ახალ თაობაში კი ეს თვისება თითქმის ყველაში „ზის“ და ეს უმთავრესად წინა თაობის დამსახურებაა, მათ მოიტანეს ეს ყველაფერი აქამდე.
 - ბატონო თემურ, თქვენ როგორ დაახასიათებთ ახალ თაობას?
 - ვფიქრობ, ჩვენ დროს უფრო მძლავრი და ღრმა ცოდნის მომცველი სკოლის პროგრამა გვქონდა. იმავეს ვერ ვიტყვი ახალ პროგრამებზე. თუ ახალმა თაობამ თვითგანვითარებას არ მიჰყო ხელი და მხოლოდ ჭორიკანა გახდა, როგორც კომპიუტერი და ჩვენი ტელევიზიაა, მაშინ ვერაფერს მიაღწევს. ჩართეთ ტელევიზორი და ნახავთ, რომ იქიდან ჭორაობისა და ერთმანეთის ლანძღვის მეტი არაფერი ისმის. დილით გადაცემა იწყება იმით, რამდენი ადამიანი გარდაიცვალა და არა დადებითი ინფორმაციით, ვთქვათ, რა გაიხსნა ან ვინ რა წარმატებას მიაღწია. შეიძლება, ასე არ გიყვარდეს შენი ქვეყანა?! ხომ შეიძლება, რამე პოზიტიური ეძებო ადამიანში და არა პირიქით?! ახალი თაობა ამ მაგალითზე იზრდება, ამიტომ მინდა, ისინი რაღაცით დაინტერესდნენ და სხვა კუთხით განვითარდეს მათი მსოფლმხედველობა.  - ანდრია, როგორი მუსიკალური გემოვნება გაქვს? - ბევრ ჟანრს ვუსმენ, მათ შორისაა კლასიკა. ძირითადად, წინა თაობის მუსიკას ვუსმენ, როგორიცაა „როლინგ სტოუნზი“, „პინქ ფლოიდი“. ახალი თაობა უფრო მეტად პოპისკენ იხრება, რაც მე არ მომწონს. კარგი იქნება, რომ იცოდნენ, რას ქმნიდნენ და რას ასრულებდნენ წინა თაობის მუსიკოსები. ფოლკლორსაც ვუსმენ, იშვიათად, მაგრამ, რა თქმა უნდა, ხალხური სიმღერა სასიამოვნო მოსასმენია.
თემური:
 - ანდრია ხუთი წელი ხალხურ მუსიკას სწავლობდა, ჩონგურსა და ფანდურზეც უკრავს. ასე რომ, ეს მისთვის უცხო არ არის. საძირკველი რომ თავისი უნდა ჰქონდეს და სხვაგვარად სხვას ვერ ააშენებს, ეს ყველა ადამიანს შეგნებული უნდა ჰქონდეს და მგონია, რომ ანდრიამ ეს იცის.
 - 22 იანვარს ბაბუას ვარსკვლავი გაიხსნა. წლებია, სცენაზე დგას, მაგრამ როგორია ბაბუა ასეთი მნიშვნელოვანი კონცერტების წინ?
- რა თქმა უნდა, ნერვიულობს, მაგრამ ამას ალბათ მხოლოდ ჩვენ და ახლობლები ვხედავთ. ის ცდილობს, მაყურებელმა ღელვა არ შეატყოს და პოზიტიურადაა განწყობილი.
 - ბატონო თემურ, ყოველთვის დიდი ემოციით მღერით და გვახსოვს ცრემლებიც. შემდეგ გჭირდებათ სიმშვიდე, განტვირთვა თუ როგორ ახერხებთ ძალების აღდგენას?
 - ენერგიისგან იფიტები, მაგრამ თუ არ გაეცი, ვერც აღიდგენ. აქ წყლისა და ჭიქის პრინციპია. გავსებულ ჭიქაში წყალს ვერ ჩაასხამ, ამის საშუალება მხოლოდ დაცლილ ჭურჭელში გაქვს. ადამიანი ჭიქას ჰგავს. ამ შემთხვევაში სიმღერით მაყურებლის ემოციური დატვირთვა ხდება, მაგრამ მე რასაც გავცემ, ხალხისგან წამოსული სითბოთი ისევ უკან მიბრუნდება. საერთოდ, ღმერთი და სამება გავსებს იმ ენერგიით, რომელიც შენთვის სამყარომ გაიმეტა. 22 იანვრის კონცერტში 25 სიმღერა ერთი აზრის გარშემო იყო აკინძული. ის უნდა ყოფილიყო სულით ქართული. მონაწილეობდნენ ახალგაზრდა მომღერლები: გიორგი ბოლაშვილი, ქეთი წიკლაური, ტატო გოდერძიშვილი, და-ძმა ბედიები. მათ ერთგვარი სიმსუბუქე შემოიტანეს სცენაზე, თორემ მძიმე მეც ვეყოფოდი. მსუბუქმა და მძიმემ დააბალანსა კონცერტი. ადრეც ვიცოდი და ახლა კიდევ ერთხელ დავრწმუნდი, რომ წარმოდგენილი რეპერტუარი ხალხს უყვარს და სურს ამის მოსმენა, უბრალოდ, კეთილი უნდა ინებო და ხშირად მოასმენინო. ხშირ შემთხვევაში ტელევიზიებს ასეთი სურვილი არ უჩნდებათ. დღეს ხალხურ შემოქმედებაზე არც ერთი გადაცემა არ არსებობს, ახლა, როგორც იქნა, გია ბაღაშვილს დართეს ნება, ამ თემაზე გადაცემა საზოგადოებრივ მაუწყებელზე მოემზადებინა. დედამიწაზე გამორჩეული ვართ ხალხური შემოქმედებით და როცა ამას დრო არ დაეთმობა, როგორ შეიძლება, სხვა რამეზე ილაპარაკო... არ მგონია, რომ ასეთი მიმართულება ხელსაყრელი იყოს ქვეყნის მომავალი თაობის ჩამოყალიბებისთვის. ქვეყანას მოვლა სჭირდება და ვფიქრობ, ამას ის ადამიანი ვერ შეძლებს, რომელმაც არ იცის, რა განძი აქვს და რას უნდა უპატრონოს.
 - მოდით, ახლა ობიექტურად დაახასიათეთ თქვენი შვილიშვილი...
- იგი გახლავთ ჭკვიანი და უაღრესად ადვილად ითვისებს ყველაფერს. კარგი მეხსიერება აქვს. შრომისმოყვარეა. მაგალითად, ახლა გიტარაზე დაკვრას სწავლობს და ბევრს მეცადინეობს. კარგი ზნის ბალღია, რაც მთავარია, წესიერია და მეგობრების დიდი მოყვარული. ჩუმი კაცია, არ არის ფხუკიანი (იღიმის).
 - გიტარის პედაგოგი ვინ არის, ვინ შეარჩიეთ?
 ანდრია:
- პედაგოგი ერთად შევარჩიეთ და ეს გახლავთ ხვიჩა მაღლაკელიძე.
 - ბაბუასთან ერთად სცენაზე გამოსვლაზე გიფიქრია?
 - არ მიფიქრია, სასიამოვნო იქნება, თუ ერთად გამოვალთ, მაგრამ ეს დიდ პასუხისმგებლობას უკავშირდება და მე ამისთვის მზად არ ვარ.
- ბაბუას რამე მეტსახელით ხომ არ მიმართავთ?
 - შინ „დედს“ ვეძახი (იღიმის).
 - მისი რეპერტუარიდან გამორჩეულად რომელი სიმღერა მოგწონს?
 - ყველაზე მეტად მომწონს „იარონ“. ასევე ფიროსმანისთვის მიძღვნილი სიმღერებიც კარგი მოსასმენია, მაგრამ ჩემთვის გამორჩეული მაინც ისაა, რაც დავასახელე.
 - ბატონო თემურ, თქვენს ვარსკვლავთან რამდენიმე ნაბიჯის მოშორებით ვსხედვართ და ვსაუბრობთ. როგორი განცდაა ეს?
 - იქვეა ნინო რამიშვილის, ილიკო სუხიშვილის, ნანი ბრეგვაძისა და სხვათა ვარსკვლავები. ქალბატონ ნინოსთან ვმეგობრობდი. ერთმანეთისადმი დიდი ურთიერთპატივისცემა გვქონდა. საერთოდ, ამგვარი მსოფლიო კორიფეებისა და ქართველი ხელოვნების შემნახველების გვერდით აღმოჩენა, ვარსკვლავის გახსნა, რომელსაც მე „დიდების ვარსკვლავს“ ვარქმევ, რასაკვირველია, ჩემთვის დიდი პატივია. - პატარაობაში თუ ფიქრობდით, რომ დიდ სცენაზე იმღერებდით და საერთოდ, ამ გზას გაჰყვებოდით?
 - რასაკვირველია, არა. ჯერ არქიტექტორობა მინდოდა, მერე უცხო ენებში სწავლის დროს მირჩევდნენ, დიპლომატიის ფაკულტეტზე ჩამებარებინა. ცუდი მოსწავლე და პიროვნება არასოდეს ვყოფილვარ. არც ავარდნილი. ეტყობა, ვიმსახურებდი ყურადღებას. ჩემი დეკანი, არაჩვეულებრივი ქალბატონი ნელი კრავეიშვილი მეუბნებოდა, ისწავლე და ცხოვრებას გაუძელიო. ეს იმიტომ, რომ დალხენილი არასოდეს ვყოფილვარ. ვსწავლობდი და თან ვმუშაობდი. ეს ძალიან რთული იყო. როცა საჭმლის ფული არ გაქვს, ადვილია, ცუდ გზას დაადგე. მე ეს არ გავაკეთე, მუშად ვმუშაობდი და დღეს იმ დროს სიამოვნებით ვიხსენებ. შემდეგ სიმღერამ მომიტანა გარკვეული შემოსავალი, ამ გზას გავყევი და აქამდე მოვედი. ადამიანს ცხოვრებაში რთული გზის გავლა გიწევს, ეს აუცილებელია, სხვაგვარად შეუძლებელია, რამეს მიაღწიო.
- ანდრია, ვის მიმართავ ოჯახში რჩევისთვის ან დახმარებისთვის, როცა რაიმე პრობლემის წინაშე დგები?
 - პირველ რიგში, დედას, მამას და ბაბუას. საკითხსაც გააჩნია. ყველა ძალიან მიყვარს და ახლო ვარ, ბაბუასთან არ ვარ „ჩაკეტილი“, მაგრამ მამასთან უფრო გახსნილი ვარ. თემური:
- რა თქმა უნდა, ეს ასეც უნდა იყოს, ეს ჩვეულებრივი ამბავია. მადლობა ღმერთს, რომ ანდრიამ მოძებნა ურთიერთობის ასეთი ფორმა. მასზე ბევრად უფროსი ვარ და ყველაფერს ვერ მომიყვება. მას ჩემთან უფრო მორიდებული და სიყვარულით აღსავსე დამოკიდებულება აქვს. ასევეა ბებიამისის, ლილის მიმართაც და კარგია, რომ ანდრია ამას ხედავს და გრძნობს. ჩვენ ყველანი მის გარშემო ვბრუნავთ, როგორც დედამიწა მზის გარშემო (იღიმის).

 ანა კალანდაძე -  ჟურნალი „რეიტინგი“

ვარსკვლავში გამოხატული 45 წლიანი გზა

თემურ წიკლაური: "ვარსკვლავთბიჭუნა უნდა გავხდე"

  22 იანვარს ფილარმონიაში თემურ წიკლაურის საიუბილეო კონცერტი და ვარსკვლავის გახსნის ცერემონიალი ჩატარდება. მალე უკვე ვარსკვლავოსანი მომღერალი წინასაკონცერტო სამზადისისა და განვლილი ცხოვრების შესახებ გვესაუბრება.
 - ჩემი საიუბილეო კონცერტი ჩემს დაბადების დღეს დავამთხვიეთ. 45 წელი შესრულდა რაც სცენაზე ვდგავარ, ჩემს ხალხსა და ქვეყანას ვემსახურები და ამ დროის განმავლობაში სათქმელიც ბევრი დამიგროვდა. მართალია ყველაფერს ვერ "ვიტყვი" რადგან 200 სიმღერაზე მეტი ვიმღერე და ოთხ სპექტაკლზე მეტში ვითამაშე მაგრამ დაახლოებით 23 სიმღერას შევასრულებ. კონცერტის რეჟისორი როგორც ყოველთვის, ჯემალ ბაღაშვილი გახლავთ. ყოველთვის ალექსანდრე ბასილაიას და მას ეკუთვნოდა სპექტაკლებისა და ბევრი სხვა იდეა, სიმღერა, მუსიკა. თუშარაულის პატრონი ტყეში ეძებდა პანტასაო და რატომ მოვნახო პანტა, როცა თურაშაული გვერდში მყავს, ჯემალ ბაღაშვილის სახით. ბევრი ვიფიქრე, რა უნდა მემღერა. ხალხმა ასე თუ ისე იცის, რა გზით ვიარე ამდენი წლის განმავლობაში, ამიტომ, თავიდან სამტკიცებელი არაფერი მაქვს და ისეთი სიმღერები შევარჩიეთ, რომლებიც ყველაზე მეტად "ჩემია". ახალი სიმღერაც ბევრი მაქვს და რამდენიმეს ამ კონცერტის დროსაც შევასრულებ. მინდა, ახალგაზრდა თაობის წარმომადგენლებიც გამოვიყვანოთ: გიორგი ბოლაშვილი, და-ძმა ბედიები, ტატო გოდერძიშვილი. დაბადების დღეს ქალიშვილი ქეთევანიც მომილოცავს. ჩემი ყურადღება ხმიანი მომღერლებისკენ მივმართე, რომ გვერდი დამიმშვენონ. ახალი ხმის, ახალი ფილოსოფიის გაგონება სასიამოვნო იქნება. "ივერია" ამ ხერხს ადრეც ხშირად მიმართავდა, იგივე, "არგონავტებში". კონცერტს ჩემი "ივერიელი" ნუგზარ კვაშალი წაიყვანს. "ივერია" მუდამ ერთად იქნება!

 ვარსკვლავის გახსნა

 - ვარსკვლავთბიჭუნა უნდა გავხდე (იცინის).
დათო ოქიტაშვილმა ამის გაკეთება 6-7 წლის წინ შემომთავაზა, მაგრამ არავითარი სურვილი არ მქონდა, ასე ადრე "ქვა დამედო". ბატონი დავითი შესანიშნავი ადამიანი და მეგობარია. მერე ეს ყველაფერი ისეთი ფორმით მომაწოდა, უარი აღარც მე ვუთხარი, რომ იმ კოჰორტასთან ერთად, რაც ფილარმონიის შესასვლელთან ქვაშია გამოხატული, ჩემთვისაც მოინახოს ადგილი. დაე, ხალხმა იაროს ჩემზე (იცინის). რამეთუ, ამ შემთხვევაში, ჩემი გული, არსი, გონი და სხეული ხალხს განეკუთვნება, სული - უფალს.

 ნარეკლიანი ცხოვრების გზა

 - საინტერესო ფაქტია, რომ ჟურნალ "გზაში" ჩემი ცხოვრების გზა იქ­ნება მოტანილი. ჩემი გზა მხოლოდ დალხენილი არ იყო. ის იყო ვარდი, რომელსაც ეკლებიც აქვს. მართალია, "ივერია" ვარდი იყო და ასევე დარჩა, მაგრამ ეკლებიც ჰქონდა. ხუთი წევრი და ყველასათვის საყვარელი ადამიანები დავკარგეთ: ალექსანდრე ბასილაია, გოგი ლეონიძე, ამირან ბოჭორიშვილი, ავთანდილ შარაშენიძე, თენგიზ ჩხეიძე. პირადად მე, გადამხდა ის, რისი ვაჟკაცურად გაძლებაც ძნელი იყო, მაგრამ უწმინდესისა და უნეტარესის ლოცვა-კურთხევამ, მისმა მხარში ამოდგომამ გამომიყვანა რთული მდგომარეობიდან და ფეხზე დამაყენა. რა თქმა უნდა, მეგობრებიც ძალიან დამეხმარნენ. ესეც ჩემი გზაა. დრო რომ გადის, ადამიანს უფრო მეტად დადებითი მოგონებები "აწუხებს", ვიდრე - უარყოფითი, მაგრამ გააჩნია ამ უარყოფითსაც... ერთი რამ შემიძლია ზუსტად ვთქვა - "ივერია" არასოდეს დამარცხებულა და ეს ლიტონი სიტყვები არ არის. ეს 45 წელი მხოლოდ ჩემი გზა არაა, მე "ივერიასთან" ერთად ვარ.
 ლეგენდარული "ივერია"
 - 1971 წელს ჩემმა მეგობარმა და ძალიან ახლობელმა ადამიანმა - ჯემალ ბაღაშვილმა, რომელსაც 55 წელია, ვიცნობ, შემომთავაზა, რომ ერთად ვყოფილიყავით. მაშინ "ივერიაც" ახალი შექმნილი იყო. ბავშვობის მეგობარს ვერ ვუღალატე და ამ ანსამბლში გადმოვედი. იმის შემდეგ, ჩავჭიდეთ ერთმანეთს ხელი, ჩემს მეუღლესთან - ლილი ზღვაურთან ერთად და ასე მოვდივართ ამდენი წელია... ჩვენ ქვეყანასა და ხელოვნებას ვემსახურებით.

 "ფიროსმანი" - ყველაზე საპასუხისმგებლო როლი

 - "ფიროსმანი" 1995 წელს დაიდგა. მგონია, დედამიწაზე იმიტომ მოვედი, რომ ფიროსმანისთვის, მისი არსისთვის "ხელი შემეხო" და განმესახიერებინა ისე, როგორც შევძელი; სიმღერით იმ სულსა და გარსში ჩავტეულიყავი, რაც ფიროსმანს ჰქონდა. ეს ურთულესი პროცესი იყო და არა მგონია, რომ მე ბოლომდე შევასრულე დაკისრებული მისია, მაგრამ დიდი სიამოვნება და სულიერი ზრდა ნამდვილად განვიცადე. ფიროსმანის განსახიერება ჩემთვის დიდი გამოცდა და პატივი გახლდათ. ეს წარმოდგენა დიდხანს, დაახლოებით ათი წელი იქმნებოდა. იგი უბრალოა, მაგრამ ამავე დროს, ძალიან რთული. მინდოდა, ფიზიკურად მაინც დავმსგავსებოდი მას, ამიტომ 21 დღის განმავლობაში ვიშიმშილე, მხოლოდ წყალს ვსვამდი. ის პერიოდი მხოლოდ ფიროსმანზე ფიქრით, მასზე ლიტერატურის კითხვით, მისი სურათების ნახვით და ბატონ ჯემალ ბაღაშვილთან (როგორც სცენარისა და ლიბრეტოს ავტორთან) საუბრებში გავატარე. სიმღერა - "იყიდება საქართველო" 1987 წელსაა შექმნილი. მაშინ თითქოს ისეთი არაფერი მოელოდა საქართველოს... ეს ფიროსმანის არია იყო. ის ტიროდა თავის ქვეყანას. მას დასცინეს - გაზეთში დაუწერეს, "მალიარი" ხარ და წადი, კედლები შეღებე, მხატვრებს თავი დაგვანებეო, - და ეს ისევ ქართველებმა გაუკეთეს. ამას გაგება უნდა და ამისთვის შეიქმნა "იყიდება საქართველო". გენიალურმა პოეტმა - მორის ფოცხიშვილმა ლექსი დაწერა, ალექსანდრე ბასილაიამ კი - მუსიკა. კონცერტზე ამ სიმღერას აუცილებლად შევასრულებ. ჩემი სულის გამოვლინება ამ სიმღერებით ხდება, ამით გამიცნო ხალხმა, ამიტომ აუცილებლად უნდა ვიმღერო ფიროსმანის არია, "მანანებო", "ყველა ხევსური და ყველა სვანი", "ჰერიო, ბიჭებო" და ა.შ.

 პირველი მუსიკალური ნაბიჯები

 - სკოლის პერიოდიდან მოყოლებული ვმღეროდი. მაშინ სკოლებში ხალხური შემოქმედების გუნდები არსებობდა და ყველა ხალხური სიმღერა იქ მასწავლა ნათელა პატარიძემ (ღმერთმა ნათელში ამყოფოს მისი სული). მერე უკვე უცხო ენათა პედაგოგიურ ინსტიტუტში მომიწია ყოფნამ, სადაც სამი წელი ვისწავლე. მოგეხსენებათ, სტუდენტისთვის ჩაცმა-დახურვა, ჭამა-სმა იყო საჭირო, მე კი ისეთი ოჯახიდან არ ვიყავი, რომ მატერიალურად უზრუნველყოფილი ვყოფილიყავი, ყველაფერი თავად უნდა მომეპოვებინა, ამიტომ სწავლა ვერ დავამთავრე. ინსტიტუტშიც ვმღეროდი და სხვათა შორის, კარგი ანსამბლი გვქონდა. შემდეგ ჩამოყალიბდა ოქტეტი - "ციცინათელა", სოსო ებრალიძის ხელმძღვანელობით, სადაც ოთხი გოგონა და ოთხი ვაჟი ვიყავით. ვმღეროდით, ვცეკვავდით, რაღაცებს განვასახიერებდით და ა.შ. შესანიშნავი პროგრამა გვქონდა და გასტროლებით მთელი საბჭოთა კავშირი მოვიარეთ. სხვათა შორის, ხელისუფლება გვაფინანსებდა. ნახევარი დედამიწა გვაქვს ნანახი (იცინის). დაახლოებით 80 ქვეყანა მოვიარეთ. ვცდილობდით, რომელ ქვეყანაშიც ვიყავით, იმ ერის სიმღერებიც გვემღერა, მაგრამ ძირითადი მაინც, ჩვენი სამშობლო და ენა იყო. ამიტომ, ჩვენი თემატიკა, სულითა და არსით, სუფთა ქართული გახლდათ... "ჩხიკვთა ქორწილი" 1000-ზე მეტჯერ ვითამაშეთ. მაყურებელი "გვაიძულებდა", არ გავჩერებულიყავით და პარალელურად, სხვა სპექტაკლებიც დაბადებულიყო. კომუნისტების დროს არსებული რეჟიმის წინააღმდეგ ვიბრძოდით და 1986 წელს ვმღეროდით, - ფულიანებსა და ოქროს მქონეებს რქები ეზრდებათ-თქო. წარმოიდგინეთ, ახლა რომ იგივე ვიმღეროთ, რა ამბავი ატყდება (იღიმის).

 გიორგი წიკლაური - მომღერლის უდიდესი ტკივილი და ტრაგედია

 - ურთულესი პერიოდი იყო, როცა ჩემი შვილი გარდაიცვალა და მე სცენაზე უნდა დავმდგარიყავი. ეს იყო გამოცდა, რომელიც უფ­ალმა მომიწყო. არავინ იცოდა, შევძლებდი და გავაკეთებ­დი ამას თუ ყურებს ჩამოვყრიდი, ბრძოლის უნარსა და უფლისადმი რწმენას დავკარგავდი... მწამს, მჯერა, რომ მსგავსი რაღაცები ხდება იმისთვის, რათა გონმა გაიღვიძოს და ადამიანმა უფრო მეტად იწამოს უფლისა, ვიდრე მიწიერი ცხოვრებისა. ახლა ასე ჩამოვყალიბდი, თორემ ვერ გეტყვით, რომ მაშინ ამაზე ვიფიქრე. 1983 წელს ხალხმა უზარმაზარი პატივი მცა და დარბაზში სანთლებანთებული დამხვდა, გიორგის დასაფლავების შემდეგ... საოცარი შეგრძნებაა, როდესაც სცენიდან სანთლებანთებულ მაყურებელს ხედავ. 2500 კაცი სანთლით ხელში რომ იდგა, შემზარავიც იყო და დიდი პასუხისმგებლობაც: ისინი შენ გამო შეწუხდნენ და სულით შენთან არიან, გამხნევებენ - აბა, მიდი, ბიჭო, შენ იციო! ეს მათი სულიერი ერთობის გამომხატველია და ძალას გაძლევს, ასეთ დროს ლომი ხდები. სტიქაროსნობა - მეგობარი მყავდა, მამა გრიგოლი, ლურჯი მონასტრის დეკანოზი, რომელმაც იქ მიმიყვანა და აგერ უკვე 8 წელია, სტიქაროსანი ვარ. ასე თუ ისე, ვასრულებ დაკისრებულ მოვალეობას. სტიქარის ჩაცმა ადვილია, მაგრამ შემდგომი ქმედებაა მთავარი: ეს ფორმა ანგელოზისაა და მე რამდენად ანგელოზი ვარ, ვერ გეტყვით (იცინის). თუმცა, ვცდილობ, ის სიმღერები, ლექსები და სიტყვები, რაც ჩემს რეპერტუარშია, შეეფერებოდეს და მისადაგებული იყოს ჩვენს მართლმადიდებლობასთან და ჩვენი ქვეყნის საკეთილდღეოდ იყოს მიმართული. ამას ნამდვილად ვცდილობ და როგორ გამომდის, უფალმა განსაჯოს.

 კონცერტი საბერძნეთში

 - ბატონო თემურ, რედაქციაში საბერძნეთში მცხოვრები ემიგრანტებისგან მოვიდა წერილი, სადაც ისინი დიდ მადლიერებას და აღფრთოვანებას გამოხატავენ თქვენ მიერ იქ ჩატარებული საქველმოქმედო კონცერტის გამო და ვარსკვლავის გახსნას წინასწარ გილოცავენ.
 - რას ამბობთ?! დიდი მადლობა მათ ასეთი შეფასებისათვის! ბოლო წლებში იქ რამდენიმე კონცერტი გავმართე, მაგრამ მანამდე კომერციული პროექტები იყო და ბოლოს, გამოვთქვი სურვილი, რომ მათ დავხმარებოდი, მხოლოდ გზისა და სასტუმროს ხარჯების დაფარვა ვთხოვე, დანარჩენი კი, რაც თანხა შემოვიდოდა, ქართველ ემიგრანტებს უნდა გაენაწილებინათ; ისინი ხომ ლუკმაპურის საშოვნელად არიან იქ წასულები, თანაც - რთულ მდგომარეობაში იყვნენ. მითხრეს, - მოდი, ეს თანხა იაშვილის კლინიკაში, ლეიკემიით დაავადებულ ბავშვებს გადავურიცხოთო. წარმოგიდგენიათ, ქართველები რა მაგრები ვართ?! თვითონ იქ პურის ფულს ეძებენ და ასე ერთიანად მოსული თანხა ჯიბეში ვერ ჩაიდეს. მათი გულები და გონი სიკეთითაა აღსავსე. შესანიშნავი ქალბატონები - მაიკო და ლიგია ატარებენ ხოლმე მსგავს კონცერტებს და დიდი მადლობა მათ ასეთი სიყვარულისა და ქრისტიანობით აღსავსე გაგებისთვის. დაბოლოს, მინდა აღვნიშნო, რომ ჩემს კონცერტზე დასასწრები ბილეთები არ გაიყიდება, მხოლოდ მოსაწვევებით შეგიძლიათ მობრძანდეთ. თბილისის მერია მეხმარება და დიდი მადლობა მას ამისთვის; მადლობა ქალაქის მერს, კულტურის სამსახურსა და ნეკა სებისკვერაძეს, რომ 45 წლის იუბილესთან დაკავშირებით ასეთი საჩუქარი გამიკეთეს. მსურს მოვიწვიო ჩვენი ჯარისკაცები, აფხაზეთიდან და ოსეთიდან დევნილი ადამიანები, მომავალი პოლიციელები პოლიციის აკადემიიდან, რადგან ისინი სწორედ იმ იდეოლოგიას ემსახურებიან, რასაც მე ხალხს ჩემი სიმღერებით ვთავაზობ, რომ სამშობლო არ გაიყიდოს, რომ ჭეშმარიტება ბატონობდეს დედამიწაზე, რომ ჩვენ ცა-ფირუზ, ხმელეთ ზურმუხტი გვაქვს, რომელსაც შენახვა და მოვლა სჭირდება. ჰოდა, სხვას ვის მივმართო, თუ არა მათ? დანარჩენები, თუ მოვლენ, მოვიდნენ, თუ არა და, მე მაინც ვიმღერებ (იცინის).
 თამთა დადეშელი ჟურნალი ”გზა”